Ewidencja księgowa zapłaty w złotówkach za fakturę wyrażoną w euro.

Jeżeli faktura wystawiona przez polskiego podatnika dla krajowego odbiorcy wyrażona jest w walucie, to VAT na tej fakturze powinien być podany w złotych. W księgach rachunkowych wartość podatku VAT należy ująć w kwocie bezpośrednio wynikającej z faktury. Wówczas na wartość zobowiązania, które ewidencjonuje się po stronie Ma konta 21 „Rozrachunki z dostawcami”, składa się suma wartości zakupionych materiałów (przeliczona na złote po odpowiednim kursie) oraz kwota VAT (ujęta na fakturze w złotych).

Księgi rachunkowe prowadzi się w języku polskim i w walucie polskiej (art. 9 ustawy o rachunkowości). Transakcje wyrażone w walucie obcej w celu zaewidencjonowania ich w księgach rachunkowych trzeba więc przeliczyć na złote. Zgodnie z art. 30 ust. 2 ustawy o rachunkowości wyrażone w walutach obcych operacje gospodarcze ujmuje się w księgach rachunkowych na dzień ich przeprowadzenia odpowiednio po kursie:

• faktycznie zastosowanym w tym dniu, wynikającym z charakteru operacji – w przypadku sprzedaży lub kupna walut oraz zapłaty należności lub zobowiązań,
• średnim ogłoszonym dla danej waluty przez NBP z dnia poprzedzającego ten dzień – przy zapłacie należności lub zobowiązań, jeżeli nie jest zasadne zastosowanie kursu faktycznego, a także w przypadku pozostałych operacji.

W związku z tym koszt nabycia materiałów wynikający z otrzymanej faktury należy przeliczyć na złote po średnim kursie ogłoszonym przez NBP na dzień poprzedzający dzień wystawienia faktury.

Z pytania wynika, że zapłata za fakturę zakupu wyrażoną w euro nastąpi z rachunku bieżącego jednostki, czyli w złotych. W takiej sytuacji do przeliczenia waluty obcej na złote trzeba przyjąć kurs faktycznie zastosowany, tj. kurs sprzedaży banku, ponieważ dojdzie do rzeczywistej wymiany waluty – nastąpi zakup określonej ilości euro.

Różnice kursowe powstałe na dzień wyceny należności i zobowiązań w walutach obcych oraz przy ich zapłacie, jak również sprzedaży walut, zalicza się odpowiednio do przychodów lub kosztów finansowych. Stanowi o tym art. 30 ust. 4 ustawy o rachunkowości. Zatem powstałą na rozrachunkach z dostawcą różnicę kursową należy odnieść do kosztów bądź przychodów finansowych.